Από το Κουρέα της Σεβίλλης
Ο Νίκος Δαδινόπουλος φωτογραφημένος από τον Ιωσήφ Βατσάκη.... |
Ο αγαπημένος ηθοποιός της γενιάς μου! Μεγαλώσαμε με την όμορφη ευγενική φιγούρα του στα μάτια μας. Ακόμα κι όταν αποφάσιζε να παίξει το ρόλο ενός "αλήτη" ή "κακού" εμείς ενδόμυχα ξέραμε ότι απλά παίζει, και πως αμέσως στο επόμενο έργο θα ήταν ο Δαδινόπουλος που γνωρίσαμε...
Τα χρόνια πέρασαν αλλά ο ψιλόλιγνος ηθοποιός δεν ξεχάστηκε, αντίθετα τον έμαθε και η νέα γενιά αφού πρωταγωνιστούσε σε αγαπημένα σήριαλ...
Το 2003 ο Μιχάλης Αεράκης -φίλος από το Εθνικό του επίσης ηθοποιού αδελφού του αλλά και του ίδιου- "κατεβάζει" στα Χανιά το Νίκο για να παίξει μαζί με τη Σόφη Ζανίνου και άλλους αγαπημένους το κλασικό του Νηλ Σάιμον "Οι γκρινιάρηδες".Γίναμε κολλητοί.
Το 2006 στο "Δον Καμίλο" του Σωτήρη Πατατζή -ως Πεπόνε- μας οδηγεί στα άκρα από τα γέλια, αφού ακόμα και στις πρόβες μαζί με τον Παρτσαλάκη και τον Μπίρο συνεχίζει στα διαλείμματα τη πλάκα κι εμείς οι τυχεροί απολαμβάναμε.Εμβληματικός, "διαφορετικός", "συναινετικός" , ήταν στο ρόλο του Νουρήμπεη στο Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη. Το έργο του Καζαντζάκη μιλά για την ομογενοποίηση των ψυχών όσων ζούσαν στο νησί επί Τουρκοκρατίας, και με τη κλασική μισογυνική ματιά του τοποθετεί αιθέριες γυναικείες φιγούρες ανάμεσα στους σκληροτράχηλους πολεμιστές που απαντάμε στη σκηνή.
Η ευγενική ψυχή του κατακτητή Νουρήμπεη εκφράστηκε τέλεια από το Νίκο, αλλά εμείς στις πρόβες απολαμβάναμε την λεπτεπίλεπτη ομορφιά του στον αντίποδα του "άγριου" Καπετάν Μιχάλη- Νίκου Βερλέκη.
Το καλοκαίρι του 2009 στο Κουρέα της Σεβίλλης βρεθήκαμε στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου για τελευταία φορά.
Ο Νίκος, με το Παρτσαλάκη, τον Αιβάζη, το Θεολόγη και το Παλαντζίδη μας χάρισαν ...μερικά από τα ομορφότερα χαμόγελα (και παραστάσεις). Γελάσαμε, η παράσταση πήγε τέλεια....
Μετά άρχισε ο χειμώνας. Η καταστροφή της χώρας.
Ο τόπος μαύρισε...
Τα νέα από το διαδίκτυο ήταν άσχημα για το Νίκο.
Παρότι ήταν στα Χανιά δεν τον είδαμε....
Και μετά η είδηση της αποχώρησης.
Ήσυχα, ευγενικά, όπως ήταν πάντα κι αυτός.
Δεν έχει σημασία πως ο Σήφης δεν θα τον ξαναφωτογραφίσει.
Κρατήσαμε το χαμόγελο του. Ξεχωρίσαμε την αξιοπρέπειά του. Τον αντιδιαστείλαμε με κάτι νούμερα που κυκλοφορούν στο θεάτρο.
Και θα είναι πάντα στη ψυχή μας.